Een open einde
">
De man antwoordde niet hij bleef gewoon rustig in mijn richting wandelen met zijn hoofd gebogen naar beneden met zijn kap op zijn hoofd.
Je kon zien dat hij iets in zijn hand had maar het werd te donker om dit te zien. Hij was maar 10 meter meer verwijderd van de plaats waar ik stond. Ik liep rustig een beetje achteruit op naar de uitgang van het kerkhof. Ineens zei de man’ blijven staan’.
Ik verschoot me een bult en ik begon terug te rennen naar men auto. De man achtervolgende mij op zijn akelige tempotje. Ik keek niet meer om en ging in men auto zitten en deed alle deuren op slot. Toen ik in men auto was keek ik rond niemand meer te zien het was totale stilte.
Ik wou hier weg, weg van deze plaats. Ik voelde me hier niet op mijn gemak dus wou ik de auto starten maar hij wou natuurlijk niet in gang geraken wat had ik anders kunnen verwachten. Maar ik bleef proberen ik wou niet opgeven maar door het geluid van de auto en de stilte sloeg ik meer en meer in paniek. Tot ik stopte en plots geen beweging meer kreeg in mijn ganse lichaam. Ik zag de man achter mijn auto staan en wist het toen.
De man hief zijn arm op en paf men leven was over alsof het mijn lot was.
eerste herinnering
Mijn eerste herinnering was toen ik zo'n 3-4 jaar was.
Ik en mijn 2 broers waren op een beurs en ik moest naar het wc en mijn broer ook.
Dus vroegen we dat mar we waren 2 min geleden een toilet gepasseerd en tuurlijk zeiden we dat we nog de weg wisten.
Het naar daar gaan was geen probleem men broer wist nog de weg en waren op het gemak naar het toilet aan het wandelen. Maar toen we terug wilden vroegen we ons ineens af welke weg het nu weer was.
We zagen onze ouders niet meer want het was echt een grote beurs met heel veel mensen.
Wij dan toch een weg geprobeerd maar zonder enig succes kwamen we niet op de afgesproken plaats.
Ik was toen ineens in paniek geslagen en begon te wenen en lastig te doen. Tot een Mevrouw van de beurs ons zag en ons naar de balie bracht. Toen werden onze namen uitgesproken in de micro en kwamen achter 5 min onze ouders. Maar het waren toch 20 min toen ik helemaal gekalmeerd was van toch wel een kleine shock op zo'n leeftijd. :)
Ik en mijn 2 broers waren op een beurs en ik moest naar het wc en mijn broer ook.
Dus vroegen we dat mar we waren 2 min geleden een toilet gepasseerd en tuurlijk zeiden we dat we nog de weg wisten.
Het naar daar gaan was geen probleem men broer wist nog de weg en waren op het gemak naar het toilet aan het wandelen. Maar toen we terug wilden vroegen we ons ineens af welke weg het nu weer was.
We zagen onze ouders niet meer want het was echt een grote beurs met heel veel mensen.
Wij dan toch een weg geprobeerd maar zonder enig succes kwamen we niet op de afgesproken plaats.
Ik was toen ineens in paniek geslagen en begon te wenen en lastig te doen. Tot een Mevrouw van de beurs ons zag en ons naar de balie bracht. Toen werden onze namen uitgesproken in de micro en kwamen achter 5 min onze ouders. Maar het waren toch 20 min toen ik helemaal gekalmeerd was van toch wel een kleine shock op zo'n leeftijd. :)
huwelijk
en mat haar met de blik, maar kon niet meer begeren,
hij zag de grootse zonde in duivelsplicht verkeren
en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.
opdracht van springuur!
mijn longen raken uitgeput,
want ze krijgen altijd maar weer diezelfde hete verbruikte adem; de aderen aan men slapen zwellen op,het lijkt,alsof ik zal stikken
“What makes something special is not just what you have to gain, but what you feel there is to lose.” (Andre Agassi)
Ik ga het boek over Andre Agassi lezen. Hij was een groots sportman, had een groot palmares en nam ook nooit de makkelijkste beslissingen. Vrienden hebben me dit boek aangeraden omdat het je veel bijleert over de omgang in sport. Hij was ook een grote winnaar, op deze manier kan je leren net zo goed als hem te worden.
Abonneren op:
Posts (Atom)